شاتل آتلانتیس

شاتل فضایی آتلانتیس چهارمین فضاپیمایی بود که در مرکز فضایی کندی آماده بهره برداری شد. سفینه فضایی آتلانتیس چندین سفر انجام داد که شامل ماموریت کاوش گر سیاره ای گالیله در سال ۱۹۸۹ و استقرار آزمایشگاه رصد اشعه ی گاما در سال ۱۹۹۱ بود. وزن تهی و خالص آن ۶۸ تن و هنگام نصب موتورهای اصلی حدود ۵/۷۲ است. فضاپیمای آتلانتیس از تجربیاتی که در ساخت و آزمایش فضاپیمای دیسکاوری به دست آوردبهره می برد. تجربیاتی که در فرآیند مدارپیماها به دست آمد باعث صرفه جویی ۵/۴۹ درصدی در وقت انسان شد (در مقایسه با کلمبیا) . بیش تر این کاهش به خاطر استفاده ی بیش تر از پوشش حفاظتی گرمایی در قسمت بالایی بدنه فضاپیما تا دم آن است. در حین ساخت دیسکاوری و آتلانتیس ناسا تصمیم گرفت کارشناسان متعددی رابکاربگیرد تا یک سری قطعات یدکی جدید بسازد و فضاپیما را به تجهیزات متفاوت مجهز کند و هنگام صدمات برخوردی به فضاپیما آن ها را به کار برد. این قرار داد ۳۸۹ میلیون دلار ارزش داشت و شامل قطعات یدکی عقب بدنه ی فضاپیما و وسط بدنه ی فضاپیما و همچنین دو نیمه ی جلویی فضاپیما و دم و سکان عمودی؛ باله ها و قطب های فضایی بود. این قطعات بعدا" به فضاپیمای اندیور وصل شدند. در کل ۱۶۵ تغییر در مدت ۲۰ ماه بر روی آتلانتیس در کالیفرنیا انجام گرفت.این مدارپیما در مجموع ۲۸ پرواز داشته است.