به دلیل طبیعت موجی، نور هنگام عبور از یک دهانه (مانند دهانه ورودی تلسکوپ) پراشیده می شود درنتیجه این پدیده در مکان کانون عدسی تصویر ستاره به صورت یک دایره روشن مرکزی با نام قرص ایری و چندین دایره کم نورتر با قطرهای بیشتر اطراف آن دیده می شود.
از لحاظ تئوری 84 درصد از شدت نور ورودی در قرص مرکزی متمرکز می شود و 16 درصد باقیمانده در قرص های دیگر پخش می شود. قطر این قرص‌ها تابعی از طول موج نوری ورودی و قطر دهانه ورودی می باشد. به آن صورت که هر چه قطر دهانه تلسکوپ بزرگتر می شود اندازه قرص‌های کوچکتر می شود و برعکس.
اندازه این قرص در مشاهده ستارگان دوتایی یا چندتایی بسیار مهم است. در صورتی یک تلسکوپ می‌تواند تصویر یک ستاره دو تایی را تفکیک کند که جدایی ظاهری دو ستاره آن از اندازه قرص ایری بیشتر باشد. اگر جدایی ظاهری آنها از اندازه قرص ایری کمتر باشد قرص ایری هر دو ستاره روی هم افتاده و ستاره دوتایی قابل تشخیص نخواهد بود. اختلالات جوی نیز به تصویری از ستاره منجر می شود که قطر آن از اندازه قطر قرص ایری بزرگتر بوده و در نتیجه قرص نورانی ستاره ها بر هم پوشانی کرده و در هم تداخل می‌ِکنند و قدرت تفکیک تلسکوپ پایین می آید.
اندازه این قرص بطور کلی در تشخیص جزئیات سطحی اجسام گسترده (مثلاً سطح ماه) که در واقع مجموعه ای از هزاران چشمه نقطه‌ای است نیز بسیار مهم است.
نتیجه کلی: هر چه اندازه دهانه تلسکوپ بزرگتر باشد اندزه قرص ایری کمتر شده و قدرت تفکیک تلسکوپ در مشاهده اجسام سماوی بیشتر می شود.