نوعی کهکشان مارپیچی که ستاره های توده مرکزی نه بصورت یک کره بلکه در یک توده خطی وکشیده یا میله ای شکل قرار دارند.مطالعات در طول موجهای مادون قرمز که کمتر تحت تاثیر غبار ومواد کدر کننده است نشان می دهند که بیشتر کهکشانهای مارپیچی از جمله کهکشان راه شیری دارای میله هرچند ضعیف هستند.در این کهکشانها بازوها نه از مرکز بلکه از انتهای میله شروع می شوند.میله هم حرکت ستاره ها را تحت تاثیر قرار میدهد وهم ترکیب شیمیایی مواد تشکیل دهنده کهکشان.در رده بندی هابل این کهکشانها با عنوان Sb شناخته می شوند.گفتنی است ستاره های تشکیل دهنده میله عموما ستاره هایی پیر هستند که بیشتر در ناحیه مادون قرمز طیف تابش می کنند.
کهکشان بزرگ NGC 1365 با قطر حدود 200000 سال نوری یکی از بهترین کهکشانهای میله ای به حساب می آید.