ضعیف‌ترین تابش آسمان شب که ناشی از پدیده‌‌های مختلفی در طبقات بالای جو و یا دلایل غیر گرمایی است. این پدیده اولین بار توسط Ardres Angstrom در سال 1868 مورد بررسی قرار گرفته است. به دلیل وجود این نور در صاف‌ترین شب‌ها موقعی که ماه در آسمان وجود ندارد، آسمان بین ستاره ها کاملاً تاریک نیست و نورتمام ستارگان زمینه هم برای به وجود آوردن چنین نور کافی نیست. در اوائل قرن بیستم وسایلی برای بررسی دقیق‌تر این پدیده ابداع شدند. این پدیده در هنگام غروب بشتر ناشی از تابش نورسدیم (خط D) وتابش قرمز اکسیژن در طول موج‌های 630 تا 636 نانومتر است در حالیکه در شب هنگام ناشی از اتم های اکسیژن یوینده و در طول موج 5577 آنگستروم است که تقریباً در پهنه سبز طیف قرار دارد. این پدیده ناشی از وجود چندید گاز دیگر مانند نئون، مولکول‌های نیتروژن رادیکال هیدروکسیل (OH) هم می‌باشد. در حال حاضر می‌دانیم که تابش آسمان به دلیل فرآیندهای است که در یونکره رخ می دهند. در یونکره تابش شدید خورشیدی به صورت پرتوهای ماوراء بنفش خورشیدی،اشعه ایکس و ذرات پر انرژی به گازهای رقیق جو برخورد کرده و واکنش‌هایی ایجاد می کند که در ان اتم‌های خنثی و مولکول ها به صورت یون (ذراتی که بار الکتریکی مثبت و یا منفی حمل می‌کنند) در می آیند. وقتی این اتم‌ها یونیده و مولکول‌ها ترکیب مجدد می‌شوند نوری تابش می‌کنند و این تابش حتی تا بعد از غروب خورشید هم ادامه پیدا می‌کند. این نور علاوه بر منطقه مرئی طیف مقداری هم به صورت تابش ماوراء بنفش می باشد که البته چشم انسان قادر به دیدن آن نیست. در روز نور ناشی از این پدیده day glow نامیده می شود حدود 1000 بار قویتر است. اما به دلیل نور خورشید، چشمان ما قادر به مشاهده ان نیست. برخلاف تابش شفق قطبی، این نور درهر زمان و هر مکانی می‌تواند رخ بدهد.
به کمک ماهواره‌هایی که در سمت تاریک زمین و خارج از جو قرار دارند می‌توان از این تابش عکسبرداری کرد. این تابش به صورت یک گوی درخشان از ارتفاع 88 تا 600 کیلومتری مشاهده می شود. جالب است بدانید مقدار روشنایی این تابش در حدود قدر14 در هر ثانیه قوسی مربع از آسمان است.