بعد از آن که هرشل اورانوس را کشف کرد اختر شناسان در جستجوی کشف سیاره های بیشتر برآمدند. کشف سیاره شهرت زیادی به همراه داشت و این بر تلاش اختر شناسان می افزود. از این گذشته به نظر می رسید که طبق قانون بود سیاره ناپیدایی میان مدار مریخ و مشتری وجود دارد. این قانون یکی از ویژگیهای عجیب مدار سیاره ها را بیان می کند.
یکی از اختر شناسان آلمانی به نام یوهان بود طریقه یک بازی عددی را در سال 1772 میلادی (1151 شمسی) منتشر کرد. این بازی ساده به صورت زیر بود :
اعداد 3و0 را می نویسیم و اعداد بعدی را با دو برابر کردن عدد قبل از آن مشخص می کنیم. با این کار اعداد 0و3و6و12و24و48و96و192و384 به دست می آیند. سپس با افزودن عدد 4 به هر یک از آنها سری جدید اعداد را به صورت 4و7و10و16و28و52و100و196و388 می نویسیم. اکنون همه را به 10 تقسیم می کنیم که اعداد زیر حاصل می شوند 4/10 و 7/10 و 10/10 و 1/6 و 2/8 و 5/2 و 10 و 19/6 و 38/8 . این اعداد حقیقت بسیار مهمی را در بر دارند. اگر فاصله متوسط زمین تا خورشید را برابر 1 بگیریم اعداد دیگر فاصله تعداد زیادی از سیاره ها را به درستی پیشگویی می کنند. مثلا نسبت فاصله عطارد تا خورشید نسبت به فاصله زمین تا خورشید برابر 0/39 و زهره 0/72 و مریخ 1/5 و مشتری 5/2 است که با اعداد سری بود تقریبا معادل اند. ولی در زمان بود شکافی میان مریخ و مشتری یعنی میان اعداد 1/6 و 5/2 وجود داشت. هنوز سیاره ای کشف نشده بود تا جای خالی عدد 2/8 را پر کند. به نظر می رسید که این دلیل قانع کننده ای است بر وجود سیاره ای پنهان میان مریخ و مشتری.
در اولین شب آغاز قرن نوزدهم میلادی یک اختر شناس ایتالیایی به نام جوز فه پیاتسی جسم جدیدی میان مریخ و مشتری کشف کرد. او که در حال تهیه فهرستی از ستارگان بود متوجه این جسم غیر عادی شد. مشاهده های بعدی نشان داد که مدار آن میان مریخ و مشتری است و به خوبی با اعداد بود مطابقت دارد. این جسم را سرس نام نهادند. قطر سرس فقط 900 کیلومتر بود و نمی توانست یک سیاره واقعی به شمار آید(اکنون این جرم وچند جرم دیگر در رده بندی جدیدی از اجرام با نام سیاره کوتوله قرار گرفته اند). از این رو کاوشها ادامه یافت. اما به عوض یافتن یک سیاره واقعی انبوهه ای از سیاره های کوچک یا سیارک کشف شد که بین مدار مریخ و مشتری در گردشند. تا کنون چندید هزار سیارک ردیابی شده و هر روز نیز تعداد جدیدی یافته می شوند.این ناحیه بین مریخ ومشتری که پر از سیارک است کمربند اصلی سیارکی نام گرفته است.
تقریبا تمامی سیاره های کوچک یا سیارکها میان مریخ و مشتری هستند. ولی تعداد اندکی از آنها تا نزدیکی های خورشید نیز می آیند. در سال 1937 میلادی ( 1316 شمسی ) سیارک هرمس از فاصله 750000 کیلومتری زمین گذشت که تقریبا دو برابر فاصله زمین تا ماه است. اگر برخورد مستقیمی میان یک سیارک و زمین رخ دهد ویرانی غیر قابل تصوری پیش می آید. احتمالا بزرگترین گودالهای روی ماه به سبب برخورد با سیارک ها است.
منبع:
www.science3000.mihanblog.com