شاتل چلنجر

 شاتل فضایی چلنجر در ژوئیه ۱۹۸۲ به جرگه ی سفینه های فضایی قابل استفاده ی دوباره ناسا (شاتل)پیوست. فضاپیما ۹ ماموریت فضایی رابا موفقیت پشت سر گذاشت تا اینکه در ۲۸ ژانویه ۱۹۸۶ ناسا تلخ ترین حادثه انهدام را تجربه کرد. در آن روز فضاپیمای اس تی اس-۵۱ ال چلنجر منفجر شد و تمامی سرنشینان از جمله یک معلم مدرسه که طبق برنامه تصمیم داشت کلاسش را از فضا اداره کند کشته شد. خاطره ی این تراژدی تا مدت ها در ذهن مردم آمریکا باقی ماند و عملا دستاوردها را تحت الشعاع قرار داد. تلفات به ویژه مرگ انسان هایی که فضانورد نبودند دردناک بود. یک گروه کارشناسی کاوش بلند مدتی را در مورد حادثه برعهده گرفت. پس از بررسی کامل برنامه شاتل که شامل طراحی دوباره موتورهای پرتاب سوخت جامد بود( که عامل فاجعه بود) پرواز شاتل با فضاپیماهای اس تی اس-۲۶ در سپتامبر ۱۹۸۸ از سر گرفته شد. این پرواز امنیت موتورهای پرتاب سوخت جامد را اثبات کرد. شاتل خیلی زود موقعیت قبلی خود را به عنوان وسیله ای سودمند برای کاوش در فضا به دست آورد. هرچند که برای پرتاب ماهواره های نظامی و تبلیغاتی استفاده نشد. از سال ۱۹۸۵ میلادی فضاپیمای ماژلان را به زهره و فضاپیمای گالیله را به مشتری و همچنین فضاپیمای اولیس را برای کاوش های خورشیدی پرتاب کرد. شاتل ماهواره های تحقیقاتی بالاتر از جو و رصدخانه ی اشعه ی گاما را که متعلق به تلسکوپ فضایی هابل بود وارد مدار کرد. سرنشینان شاتل هم فعالیت های بسیاری انجام دادند که از جمله می توان به راهپیمایی فضایی در چهار ماموریت حساس برای مرمت و افزایش توانایی های تلسکوپ فضایی هابل اشاره کرد. به خاطر پیروزی ۹۸ درصدی در ماموریت ها شاتل قابل اعتماد ترین سامانه پرتاب گر در خدمات رسانی به همه جای دنیا است. با وجود این روبرو شدن با واقعیت ها در مورد توانایی ها و کاستی های شاتل بسیار ضروری است. پروازهای شاتل بسیار پر هزینه است. هزینه ی هر پرواز ۴۰۰ میلیون دلار تا یک میلیارد دلار است. بسیاری بر این باورند که یک سامانه ی پرتابگر مقرون به صرفه تر باید جایگزین سامانه ی شاتل شود.

نویسنده:یوسف لاوری

 (http://www.airsky.blogsky.com/

برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت زیر مراجعه نمایید

http://en.wikipedia.org/wiki/Space_Shuttle_Challenger