ابر اورت

در سال ١٩٥٠، اخترشناس هلندی به نام یان اچ اورت، متوجه شد که تعدادی از دنباله دارها از پوسته کروی بزرگی از اجرام یخی، در مرزهای منظومه شمسی، می آیند. این مجموعه اجرام که اکنون ابر اورت نامیده می شوند، در فاصله ٥٠٠٠ تا ١٠٠٠٠٠ واحد نجومی از خورشید قرار دارند. ( یک واحد نجومی برابر فاصله میانگین زمین تا خورشید، حدود ١٥٠ میلیون کیلومتر، است.) قطر این منطقه در حدود یک سال نوری است.

ابر اورت اجرام یخی زیادی را، اطراف خورشید، در برمی گیرد. گاهی اختلالات گرانشی  ستاره های  نزدیک خورشید، موجب می شود مدار یکی از این اجرام مختل شود و به داخل منظومه شمسی راه یابند و دنباله داری بلند دوره شوند. این دنباله دارها مدارهای بسیار بزرگی دارند و معمولا فقط یک بار در مناطق درونی منظومه شمسی دیده می شوند. بر خلاف آنها، دنباله دارهای کوتاه دوره، دوره تناوبی کمتر از ٢٠ سال دارند و در مدارهایی منطبق بر صفحه مدار سایر سیارات حرکت می کنند. آنها از منطقه ای در ورای مدار نپتون، به نام کمربند کوییپر، که به نام اخترشناسی به نام جرارد کوییپر در سال ١٩٥١ نام گذاری شده است، می آیند.