کمربند حیات یک منظومه به ناحیه‌ای در اطراف آن اطلاق می‌شود که در آنجا انرژی دریافتی از ستاره نه خیلی زیاد و نه خیلی کم است و بنابراین درجه حرارت سیاره‌ای که در این مکان قرار می‌گیرد برای شکل‌گیری آب مایع در سطح آن مناسب است. بر اساس نظریه سنتی، وجود آب مایع برای شکل‌گیری و دوام حیات ضروری است. اما امروزه دانشمندان کمی محتاطانه‌تر در این رابطه اظهار نظر می‌کنند. اکنون می‌دانیم هر کجا آب مایع پیدا شود، حیات از نوعی که ما در سیاره خود می‌بینیم می‌تواند به وجود آید. بیشتر سیاره شناسان در این زمینه معتقدند پیدا کردن آب مایع نمی‌تواند به طور قطع وجود حیات در سیاره‌ای را به اثبات برساند چرا که هیچ کس هنوز به طور قطع نمی‌داند حیات بر روی زمین چگونه به وجود آمده و آیا اصلا" منشاء آن خود کره زمین بوده یا خیر؟ اما با این وجود، این دانشمندان معتقدند سیارات خاکی که بر سطح آنها آب مایع وجود دارد و به دور ستارگان رشته اصلی (ستارگانی که در مرکز آنها همجوشی هسته‌ای رخ می‌دهد) می‌گردند، بهترین مکان برای جستجو به دنبال فعالیت‌های زیستی هستند، هر چند این مساله بدان معنا نیست که امکان وجود حیات در سیستم‌های خورشیدی با شرایط متفاوت مورد بررسی قرار نگیرد.
منبع :www.isa.ir
خبری بر گرفته از سایت مرکز تحقیقات نجوم واخترفیزیک مراغه در مهر ۱۳۹۰
چطور اخترشناسان می‌تواند حیات را بر سیارات بیگانه کشف کنند؟
محققین پیشنهاد می‌کنند: هر مولکول گوگردی که اخترشناسان در دنیاهای بیگانه کشف می‌کنند می‌تواند راهی برای آشکار ساختن این نکته باشد که آیا این سیارات دوردست میزبان حیات هستند یا نه.
رنیو هو یک دانشجوی دکترا در علوم سیاره‌ای در MIT می‌گوید: بر روی زمین، میکروب‌ها می‌توانند انرژی قابل حصول از مولکول‌های گوگردی را که از آتشفشان‌ها خارج می‌شوند دریافت کنند، آنها اساساً این ترکیبات را تنفس می‌کنند، همان‌گونه که انسان‌ها اکسیژن را تنفس می‌کنند. اگر یک گونه‌ی مشابه متابولیسم بر روی یک سیاره‌ی فراخورشیدی تحول یابد، مولکول‌های گوگردی که در اتمسفر آن سیاره کشف می‌شوند می‌تواند وجود حیات فرازمینی را نشان دهد.
هو و همکارانش برای آن که ببینند یک حیات وابسته به گوگرد چه اثراتی را ممکن است ایجاد کند، سیاراتی با ابعاد زمین در فواصل قابل زیست (که نواحی ای است که در آن ها آب مایع می تواند بر روی سطح سیارات وجود داشته باشد) از ستاره‌هایی خورشیدگونه را مدل قرار دادند. این سیارات شبیه‌سازی شده دارای جوی بر پایه‌ی نیتروژن مانند زمین بودند اما گوگرد در اتمسفر آنها 1000 بار بیشتر بود.
حیات وابسته به گوگرد بر روی زمین، سولفید هیدروژن را به عنوان پسماند آزاد می‌کند. محققین دریافتند که این میکروب‌ها می‌توانند سطوح سولفید هیدروژن را تا حدود 10 بار نسبت به سیاراتی که دارای چنین انواعی از حیات نیستند افزایش دهند.
از فواصل بین ستاره‌ای، مشکل است که بتوان سولفید هیدروژن را از آب موجود بر سطح سیارات خارجی تفکیک کرد. گرچه محققین محاسبه کرده‌اند که این اضافه سولفید هیدروژن در اتمسفر، به نوبه‌ی خود موجب تعلیق گوگرد خالص در جو می‌شود که اخترشناسان را قادر می‌سازد با کمک طیف منحصر به فرد آن در طول‌موج‌های مادون قرمز و مرئی آن را آشکار کنند.
هو می‌گوید: انتشار سولفید هیدروژن از سطح، دارای اثر عمیقی بر ترکیب اتمسفر یک سیاره است.
او می‌افزاید: هنوز سیاره‌ای در ابعاد زمین که در نواحی قابل سکنی‌ی ستارگان خورشیدگونه قرار گرفته باشد کشف نشده است و توصیف خصوصیات اتمسفر سیارات خارجی، تاکنون به سیارات نزدیک محدود شده است.
هو همچنین بیان می‌کند که سولفید هیدروژن یک علامت قطعی برای وجود حیات نیست. "ما باید تقریب‌های خود را به دقت امتحان کنیم، به عنوان مثال آتشفشان‌ها می‌توانند مقادیر عظیمی از این گاز را تولید کنند."
سولفید هیدروژن تنها گاز مشخصه ی حیات نیست که محققین در جستجوی آنند.
هو می‌گوید: ما در نظر داریم هر تعداد ممکن را بررسی کنیم، گازهای بسیاری در اتمسفر زمین وجود دارند و ما می‌خواهیم بدانیم که کدام یک از آن ها می‌توانند از علائم حیات باشند.
هو به همراه همکاران خود سارا سیگر و ویلیام بِینز، یافته‌های خود را در 26 می در گردهمایی انجمن نجوم آمریکا به بحث گذاردند.
http://www.space.com/12449-alien-planets-life-signs-sulfurous-molecules.html/?utm_source=Newsletter&utm_medium=Email&utm_campaign=SP_2007292011