درحدود یک دهم جرم کهکشان راه شیری بصورت گازهای بین ستاره ای می باشد که نصف آن از هیدروژن اتمی و هلیوم ، بقیه نیز بیشتر از هیدروژن مولکولی ودر حدود صد ماده مرکب دیگر می باشد.از آنجاییکه ترکیبات مولکولی هیدروژنی دارای تابش در طول موجهای رادیویی یا میلیمتری نیستند تا حدود 35 سال پیش نادیده گرفته شده بودند تا اینکه در آن زمان نشانه هایی از مولکولهایی مانند مونو اکسید کربن بدست آمد.از آن زمان تاکنون آشکارشده که گازهای مولکولی بصورت توده ابرهای بزرگ سرد ونسبتا" چگال در فضاوبیشتر در بازوهای کهکشانهای مارپیچی قرار دارند وجرم بعضی از آنها حتی به یک میلیون برابر جرم خورشید هم می رسد.به توده هایی که جرم آنها از 10000 برابر جرم خورشید بیشتر باشد ابر مولکولی غولپیکر گفته می شود.شکل گیری ستارگان جدید درون قسمتهای چگالتر این ابرها رخ می دهد.فرآیند شکل گیری ستارگان به سختی قابل کشف است چون که توده های غبار جلوی نور ساطع شده از آنها را می گیرد.
دمای این ابرها می تواند حتی به 10 درجه کلوین یا 273- برسد که بسیار سرد است وچگالی آنها نیز به یک میلیاردیم ذره در مترمکعب یا یک ذره در یک میلیارد مترمکعب می رسد وبا این چگالی کم همچنان چگالی آن در حدود یک میلیون برابر بیشتر از محیط بین ستاره ای می باشد.
اندازه این ابرها از حدود یک سال نوری تا چند صد سال نوری گسترش دارد.از آنجاییکه این ابرها بسیار سرد هستند دیدن آنها بسیار دشوار است وبیشتر بدلیل داشتن ذرات غبار که نور مرئی را جذب می کنند در زمینه روشن مناطق پشتی قابل مشاهده می شوند.
واژه مرتبط: تحول ستارگان