حداقل فاصله مجاز برای یک قمر که بتواند بدون از هم گسیختگی ناشی از گرانش سیاره مادر ٬ در مدار حول آن دوام بیاورد.شخصی بنام Edouard ROCHE در سال 1848 به این نکته اشاره کرد که اگر قمری در نزدیکی سیاره باشد سمت نزدیک به سیاره دارای سرعت چرخشی بیشتری نسبت به نقاط دورتر خواهد داشت واین موجب افزایش فشار درونی در آن خواهد شد واگراین فشار مکانیکی از حد مجاز بیشترشود موجب تکه تکه شدن آن قمر خواهد شد.علاوه براین در چنین فاصله ای٬ حلقه ذرات نمی تواند بر اساس قرص برافزایش موجب تشکیل قمری جدید شود.این حد معمولا" 5/2 برابر شعاع سیاره تعریف می شود ولی باید این را درنظر داشت که تاحد زیادی به توانایی واستحکام درونی قمر بستگی دارد. بستگی این حد به مقدارچگالی سیاره وقمر بسیار کمتر است.
برای جسمی که در تعادل هیدرواستاتیکی باشد (یعنی دارای استحکام کمتر باشد) این حد درحدود 46/2 برابر شعاع وبرای یک قمر صخره ای کوچک در حدود 44/1 برابر شعاع است.حلقه های تمام سیارات مشتری زحل اورانوس و نپتون همگی درون حد روچه هیدرواستاتیکی قرار دارند.