شاید عکاسی از اعماق آسمان را تازه شروع کرده باشید. کار بسیار جذابی است. شما قصد دارید با دوربین خود عکس هایی را بگیرید که پیش تر تنها در صفحات مجلات یا نمایشگر رایانه ی خود میدیدید. تصاویری از کهکشان ها و سحابی های دوردست و کم نور. دوربین را به تلسکوپ متصل و کار نوردهی را آغاز میکنید. یک دقیقه، دو دقیقه، سه دقیقه…، آیا سحابی کم نور است و به نوردهی بیشتری احتیاج دارد؟ پس چهار و پنج دقیقه نوردهی! اما چرا ستارگان از حالت نقطه ای خارج شده اند؟ گویی یک جای کار ایراد دارد. مقر تلسکوپ نمی تواند به خوبی سوژه را دنبال کند.
خطاهای موتور مجال این را نمی دهند که بتوان در نوردهی های بلند مدت چند دقیقه ای، ستارگانی نقطه ای داشت. این جاست که به اتوگایدرها (Autoguider) احتیاج پیدا می کنیم. اتوگایدرها چیزی نیستند به جز دوربین های کوچکی که با خیره شدن مداوم به ستاره ای راهنما، در صورت ذره ای انحراف از ردیابی صحیح، به موتور تلسکوپ فرمان اصلاحی می دهند. دلایلی مانند خطای قطبی کردن مقر تلسکوپ و درجه ی دقت فناوری به کار رفته در ساخت موتور ردیاب مقر میتواند موجب شود که پس از گذشت مدت زمانی، ستاره ها از حالت نقطه ای خارج شوند. البته بدون استفاده از اتوگایدر، با قطبی کردن بسیار دقیق مقر و یا عمل تصحیح ردیابی به صورت دستی (Manual Guiding) نیز می توان کار کرد؛ ولی معمولاً استفاده از اتوگایدر راه آسانتری است.
بیشتر اتوگایدرها به دو گروه تقسیم میشوند. گروه نخست اتوگایدرهایی مثل Orion Starshoot که باید در ضمن کار به لپتاپ متصل باشند و گروه دوم مثل Synguider وSmart Guider LVI که به اصطلاح مستقل (Stand Alone) هستند. این گروه برای کار کردن نیازی به اتصال به لپ تاپ ندارند. سینگایدر ساخت کمپانی اسکای واچر بوده و میتوان آن را نمونه ی مشابه Celestron Nexguide دانست؛ اتوگایدری با بدنه ی بیضی شکل، نمایشگری ابتدایی و به نسبت کوچک و در عین حال کم کیفیت و البته به اعتقاد بسیاری از عکاسان ابزاری پر دردسر. همین کمبودها است که سبب میشود قیمت سینگایدر با اختلاف قابل توجهی ارزانتر از قیمت اتوگایدرهای دیگر باشد.
منبع: رازهایی درباره ی سینگایدر (منتشر شده در ماهنامه ی نجوم شماره ی 228 با نام شگردهای سین گایدر)